Zonder Titel
Suzanne van Wylick - 1998 - NL
"Mijn beelden komen tot stand in de context van deze maatschappij. een maatschappij vol snelheid, cynisme en individualisme. In mijn beelden wil ik juist deze factoren een andere betekenis geven, een gevoel van speelsheid, luchtigheid, met soms een autobiografische inslag.
Voor de ontwikkeling in mijn werk geldt de magie van de gevonden gedachten. Elk beeld is de som van het voorafgaande, logisch op elkaar volgend. Hierbij kan men denken aan de getallenreeks van de Italiaanse wiskundige Fibonacci (1+1=2; 1+2=3; 2+3=5; 3+5=8, etc.).
Ik vind mijn ideeën overal en nergens en ga er vervolgens mee aan de slag. Door een metamorfose krijgen deze ideeën in mijn beelden een volstrekt andere betekenis.
Ik houd vast aan mijn eigen stijl, maar ik ben wars van het vasthouden aan een bepaalde techniek of materiaal. Ik streef naar het vinden van nieuwe vormen, materialen en thema's om tot nieuwe beelden te komen. Ik ervaar het als een rusteloos zoeken naar nieuwe vormen voor mijn beelden, waarbij ik een ruimte voor mijn werk probeer te creëren die voldoende is om mijn werk te kunnen maken."
De kunstenares, Suzanne van Wylick, heeft me gevraagd iets te zeggen ter inleiding van deze expositie. Goed, bij deze dan.
Gisteren was hier een dame van het Kunstblad HTV de IJsberg uit Amsterdam op bezoek. Zij vroeg aan ons hoe we tot een keuze als Suzanne zijn gekozen, waarom haar werk hier in Sign geëxposeerd wordt. Nu is dat een vraag die moeilijk exact beantwoord kan worden. Zo'n keuze geschiedt in eerste instantie voor een belangrijk deel intuïtief. Woorden komen vaak later. Toch wil ik proberen daar iets over zeggen. In een omschrijving van het beleid van galerie Sign staat het volgende: (ik citeer) "Kenmerkend voor het beleid van Sign is originaliteit, authenticiteit en een eigen visie. Een speels, relativerend, niet dogmatisch aspect speelt vaak een rol bij exposities."
Nu is dat, -op het eerste gezicht al-, duidelijk aanwezig in Suzannes werk. Zijzelf hanteert in haar persbericht de woorden 'speelsheid' en 'luchtigheid'. Voor mij betekent relativerend te werk gaan niet slechts in een rechte lijn reageren op je uitgangspunt, als een eenduidige bevestiging daarvan (hoewel het nooit verdwijnt). Relativeren , -en speelsheid, humor is een vorm van relativeren-, doe je juist door af te wijken, krom te denken, door iets in een andere context te plaatsen, door ook een andere gezichtshoek te tonen. Op deze manier verander je je uitgangsidee, geef je het een andere betekenis of meerdere betekenissen (die elkaar beïnvloeden). Iets wat in ieder geval minder saai en minder geborneerd lijkt dan blinde rechtlijnigheid. Bij Suzanne lijkt 1 + 1 soms 3 te zijn.
Suzanne noemt dat reageren "de magie van de gevonden gedachten" (mooi gezegd). Kenmerkend voor haar werk is dan ook niet een bepaald materiaal, een bepaalde techniek, maar juist die manier van reageren, en die is heel persoonlijk. Individualiteit, die originaliteit en eigen visie, waar ik al over sprak lijken op deze manier gewaarborgd.
Die individuele benadering wordt tevens geïllustreerd doordat Suzanne bij de ontwikkeling van haar beeldvorming vaak vertrekt vanuit iets uit haar persoonlijke sfeer. Zo zijn daar bijvoorbeeld haar parkieten en de genegenheid die ze voor die diertjes voelt en dat ze graag de trotse bezitter zou willen zijn van een lamborgini. Maar de beelden ontstijgen snel het private, door haar manier van werken krijgen ze autonomie en kan iedereen ze ervaren. ( overigens zonder dat het persoonlijke verloren gaat. Het is tenslotte Suzannes manier van denken, kijken en voelen die zich in de kunstwerken manifesteert.
Tot slot nog even dit. De zorgvuldigheid waarmee Suz~nne te werk gaat geeft al aan dat ze die speelsheid, dat relativerende volledig ernstig neemt! (En dat is niet in tegenspraak met elkaar.) De kunstwerken stralend.at ook ten volle uit. (die genegenheid voor haar parkieten is echt!) .Als u dus bij het bekijken van deze expositie moet glimlachen, doet u dat dan een beetje serieus.
Veel plezier.
Ron Ritzerfeld
 |  |
 |  |
 |  |
Openingswoord - Ron Ritzerfeld
De kunstenares, Suzanne van Wylick, heeft me gevraagd iets te zeggen ter inleiding van deze expositie. Goed, bij deze dan.
Gisteren was hier een dame van het Kunstblad HTV de IJsberg uit Amsterdam op bezoek. Zij vroeg aan ons hoe we tot een keuze als Suzanne zijn gekozen, waarom haar werk hier in Sign geëxposeerd wordt. Nu is dat een vraag die moeilijk exact beantwoord kan worden. Zo'n keuze geschiedt in eerste instantie voor een belangrijk deel intuïtief. Woorden komen vaak later. Toch wil ik proberen daar iets over zeggen. In een omschrijving van het beleid van galerie Sign staat het volgende: (ik citeer) "Kenmerkend voor het beleid van Sign is originaliteit, authenticiteit en een eigen visie. Een speels, relativerend, niet dogmatisch aspect speelt vaak een rol bij exposities."
Nu is dat, -op het eerste gezicht al-, duidelijk aanwezig in Suzannes werk. Zijzelf hanteert in haar persbericht de woorden 'speelsheid' en 'luchtigheid'. Voor mij betekent relativerend te werk gaan niet slechts in een rechte lijn reageren op je uitgangspunt, als een eenduidige bevestiging daarvan (hoewel het nooit verdwijnt). Relativeren , -en speelsheid, humor is een vorm van relativeren-, doe je juist door af te wijken, krom te denken, door iets in een andere context te plaatsen, door ook een andere gezichtshoek te tonen. Op deze manier verander je je uitgangsidee, geef je het een andere betekenis of meerdere betekenissen (die elkaar beïnvloeden). Iets wat in ieder geval minder saai en minder geborneerd lijkt dan blinde rechtlijnigheid. Bij Suzanne lijkt 1 + 1 soms 3 te zijn.
Suzanne noemt dat reageren "de magie van de gevonden gedachten" (mooi gezegd). Kenmerkend voor haar werk is dan ook niet een bepaald materiaal, een bepaalde techniek, maar juist die manier van reageren, en die is heel persoonlijk. Individualiteit, die originaliteit en eigen visie, waar ik al over sprak lijken op deze manier gewaarborgd.
Die individuele benadering wordt tevens geïllustreerd doordat Suzanne bij de ontwikkeling van haar beeldvorming vaak vertrekt vanuit iets uit haar persoonlijke sfeer. Zo zijn daar bijvoorbeeld haar parkieten en de genegenheid die ze voor die diertjes voelt en dat ze graag de trotse bezitter zou willen zijn van een lamborgini. Maar de beelden ontstijgen snel het private, door haar manier van werken krijgen ze autonomie en kan iedereen ze ervaren. ( overigens zonder dat het persoonlijke verloren gaat. Het is tenslotte Suzannes manier van denken, kijken en voelen die zich in de kunstwerken manifesteert.
Tot slot nog even dit. De zorgvuldigheid waarmee Suz~nne te werk gaat geeft al aan dat ze die speelsheid, dat relativerende volledig ernstig neemt! (En dat is niet in tegenspraak met elkaar.) De kunstwerken stralend.at ook ten volle uit. (die genegenheid voor haar parkieten is echt!) .Als u dus bij het bekijken van deze expositie moet glimlachen, doet u dat dan een beetje serieus.
Veel plezier.
Ron Ritzerfeld