ALLES IS KLEUR
Milena Dabić - 1989 - NL
Rudolf Arnheim, amerikaans kunstkritikus, heeft eens gezegd dat abstrakte kunst nooit een 'pure, niet toegepaste vorm' kan zijn zonder betekenis. Voor Arnheim had elke lijn een bepaalde duiding en was derhalve symbolisch. Volgens zijn theorie betekent abstrakte kunst, met haar materiële expres-siemiddelen zoals kleur, ritme en vorm, niet 'verstandelijke abstrakties'. Onnodig te zeggen, dat A's mening er een uit vele is, want het onderwerp kunst is altijd uitdaging tot eindeloze diskussies geweest. Voor sommigen schijnt het wezen van kunst zo weinig tastbaar, dat zelfs haar 'vaagheid' makkelijk in twijfel getrokken kan worden.
Mijn grootste belangstelling gaat uit naar schilderen en schilderen betekent kleur. Maar ik ben me ook bewust, dat kleur niet bestaat in een vakuum - in tegendeel, ze is sterk gebonden een vorm, ritme en eigen ruimte. Het is lang geleden sedert schilderen ophield een 2-dimensionale aangelegenheid te zijn. Volgens de Japanse kultuur is het wezen van kunst (kokoro) niet meer dan een vleug van ademloze schoonheid, iets vluchtige en kort-stondigs, in geen geval blijvend en stabiel. Het Boeddhisme houdt staande dat de wereld ondoorgrondelijk en bedriegeljk is en dat derhalve de zg. echte werkelijkheid in feite niet ervaren kan worden omdat deze ons begrip te boven gaat.
Men zegt, dat het denken veel te komplex is om in welke taal dan ook volledig tot uitdrukking te worden gebracht. Misschien is kunst de beste taal van onze gedachten .....
Laten we eens aannemen, dat het wezen van kunst blijkt te zijn een of andere latente waarde, bedekt met of versluierd door verschillende tastbare lagen. Laten we veronderstellen, dat kleur een zeer belangrijk onderdeel uitmaakt van deze bedekking, die als zodanig een belangrijke eigenschap bezit zoals die van vuur, water en lucht.
Als dat zo is, zou het bijgevolg mogelijk zijn in de kleur te treden, m.a.w. er letterlijk binnen te gaan. Eenmaal binnen, zouden we in de gelegenheid zijn om waarden te bereiken die uitgaan boven de materiële werkelijkheid, zoals de emoties en associaties opgeroepen door kleur, of zelfs het 'niets' dat ervaren kan worden wanneer enige reaktie op kleur of andere visuele prikkel uitblijft.
Gauguin was van mening, dat het gebruik van kleur een vorm van magie of mystiek was. Zijn eigen kleur bezit een innerlijke kracht, welke tegelijk muzikaal en mysterieus is.
Wij allen schijnen verschillende voorstellingen te koesteren van verschillende landschappen; de afwisselende bossen en meren van onze verbeelding, vermengd met de unieke visies van onze eigen Picasso's, Chagalls en Ver-meers. Op een dag betekent onze eigen dood één van de vele doden die deze schilders gestorven zijn.
Het was Leonardo die zei, dat een met verf doordrenkte spons, geworpen tegen een muur, een uiterst suggestieve vlek zou veroorzaken. We zijn zo vol van voorstellingen, dat we waarschijnlijk in Leonardo's vlek de bossen en meren van onze verbeelding zien. En dit is precies waar het bij abstrakte kunst om gaat, nietwaar?
Ik ben altijd gefascineerd geweest door de pure energie die ligt opgeslagen in kleuren. Net als mensen hebben kleuren hun eigen individuele persoonlijkheid. Geel is gek en lawaaierig, blauw nogal gereserveerd, doorschijnend en luchtig, rood een beetje claustrofobisch, rijk van textuur, bijna "vlezig",met de neiging om op de voorgrond te treden.
Ik vind het heerlijk ermee te spelen en geniet van de verhouding die ze hebben met vorm, ritme en hun eigen ruimte. Een tijdje geleden vroeg ik mij af hoe ik een geschilderd oppervlak zou kunnen samenvoegen met de ruimte er omheen - want schilderijen bestaan niet in een vacuüm.
Eerst begon ik gaten in mijn schilderijen te snijden (om de muur "uit te nodigen" binnen te komen in mijn abstracte composities). Daarna ging ik mijn schilderijen "opbouwen" uit hout en hardboard. Dit geeft mij ook meer de gelegenheid om contact te maken met de sensuele textuur van alle materialen die ik bij mijn werk gebruik.
Voor mij is het abstract schilderen bijna een manier van leven - misschien de enige manier om de realiteit van een "abstract" land als Polen te verdragen en toch bij mijn volle verstand te blijven - wat ik hopelijk nog ben.
Milena Dabić is geboren in 1957, in Warsaw. Zij studeerde aan de Akademie's voor Schone Kunsten te Cracow en Warsaw. Met haar passie voor reizen, werkte ze in 1983 - '87 als free-lance journaliste en publiceerde artikelen over kunst en kultuur.
Individuele exposities:
1987 - Galerie 'Miedzynarodowy Dworzec
Lotniczy' te Warsaw,
1989 - Galerie 'Drama' te Warsaw.
Kollectieve expositie:
1988 - 'Arsenal 88' te Warsaw.
Mijn grootste belangstelling gaat uit naar schilderen en schilderen betekent kleur. Maar ik ben me ook bewust, dat kleur niet bestaat in een vakuum - in tegendeel, ze is sterk gebonden een vorm, ritme en eigen ruimte. Het is lang geleden sedert schilderen ophield een 2-dimensionale aangelegenheid te zijn. Volgens de Japanse kultuur is het wezen van kunst (kokoro) niet meer dan een vleug van ademloze schoonheid, iets vluchtige en kort-stondigs, in geen geval blijvend en stabiel. Het Boeddhisme houdt staande dat de wereld ondoorgrondelijk en bedriegeljk is en dat derhalve de zg. echte werkelijkheid in feite niet ervaren kan worden omdat deze ons begrip te boven gaat.
Men zegt, dat het denken veel te komplex is om in welke taal dan ook volledig tot uitdrukking te worden gebracht. Misschien is kunst de beste taal van onze gedachten .....
Laten we eens aannemen, dat het wezen van kunst blijkt te zijn een of andere latente waarde, bedekt met of versluierd door verschillende tastbare lagen. Laten we veronderstellen, dat kleur een zeer belangrijk onderdeel uitmaakt van deze bedekking, die als zodanig een belangrijke eigenschap bezit zoals die van vuur, water en lucht.
Als dat zo is, zou het bijgevolg mogelijk zijn in de kleur te treden, m.a.w. er letterlijk binnen te gaan. Eenmaal binnen, zouden we in de gelegenheid zijn om waarden te bereiken die uitgaan boven de materiële werkelijkheid, zoals de emoties en associaties opgeroepen door kleur, of zelfs het 'niets' dat ervaren kan worden wanneer enige reaktie op kleur of andere visuele prikkel uitblijft.
Gauguin was van mening, dat het gebruik van kleur een vorm van magie of mystiek was. Zijn eigen kleur bezit een innerlijke kracht, welke tegelijk muzikaal en mysterieus is.
Wij allen schijnen verschillende voorstellingen te koesteren van verschillende landschappen; de afwisselende bossen en meren van onze verbeelding, vermengd met de unieke visies van onze eigen Picasso's, Chagalls en Ver-meers. Op een dag betekent onze eigen dood één van de vele doden die deze schilders gestorven zijn.
Het was Leonardo die zei, dat een met verf doordrenkte spons, geworpen tegen een muur, een uiterst suggestieve vlek zou veroorzaken. We zijn zo vol van voorstellingen, dat we waarschijnlijk in Leonardo's vlek de bossen en meren van onze verbeelding zien. En dit is precies waar het bij abstrakte kunst om gaat, nietwaar?
Ik vind het heerlijk ermee te spelen en geniet van de verhouding die ze hebben met vorm, ritme en hun eigen ruimte. Een tijdje geleden vroeg ik mij af hoe ik een geschilderd oppervlak zou kunnen samenvoegen met de ruimte er omheen - want schilderijen bestaan niet in een vacuüm.
Eerst begon ik gaten in mijn schilderijen te snijden (om de muur "uit te nodigen" binnen te komen in mijn abstracte composities). Daarna ging ik mijn schilderijen "opbouwen" uit hout en hardboard. Dit geeft mij ook meer de gelegenheid om contact te maken met de sensuele textuur van alle materialen die ik bij mijn werk gebruik.
Voor mij is het abstract schilderen bijna een manier van leven - misschien de enige manier om de realiteit van een "abstract" land als Polen te verdragen en toch bij mijn volle verstand te blijven - wat ik hopelijk nog ben.